Gdzieś teraz zwykle poświęcamy kilka chwil na rachunek sumienia przygotowujący do spowiedzi wielkanocnej. Często jednak zdarza się nam pomijać pewną sferę, która w rzeczywistości jest nam bardzo bliska.. pomijamy relacje z przyrodą. Tymczasem nasze pojmowanie matki ziemi, stosunek do wszelkiego istnienia dużo mówi o naszym nawróceniu. Ekologia zaczyna się od serca. Bez przemiany serca, zmiany sposobu myślenia i działania w stosunku do Boga, siebie, bliźniego i całego świata, nie ma mowy o autentycznych i trwałych owocach nawrócenia.
Zatem zapytajmy się: Czy w swój rachunek sumienia włączamy swą relację do ziemi, wody czy zwierząt? Czy zastanawiam się nad własną odpowiedzialnością za czystość świata w którym żyję razem z innymi? Czy nie dopuszczam się rozrzutności i marnotrawstwa? Czy przez piękno zawarte w przyrodzie uczę się dostrzegać Boga, jej Stwórcę?
Jest kilka propozycji takiego rachunku sumienia. Wśród nich przygotowany przez abp H. Muszyńskiego i bp R. Andrzejewskiego czy napisany przez członków REFA. To rodzaj prowokacji. Ma na celu określenie granic, poza które człowiek wychodzić nie powinien. Już św. Augustyn określił trzy podstawowe kierunki, według których orientujemy siebie i swoją grzeszność: stosunek do Boga, człowieka i przyrody. Ekologiczny rachunek sumienia jest właśnie tą trzecią. Bóg jako Pan, człowiek jako bliźni i odpowiedzialność za przyrodę. Chyba straciliśmy z oczu tę potrójną całość…
